„Duszpasterstwo to klucz do Liturgii“

Josef A. Jungmann (+ 1975)

„Duszpasterstwo to klucz do Liturgii“

Najdonioślejszą sferą, w której Kościół winien pouczać, była i jest Ofiara Nowego Przymierza. Jest rzeczą wielką, że od prapoczątków Kościoła, wszędzie gdzie mieszkają katoliccy chrześcijanie, zbierają się oni tysiącami i milionami w domach Bożych, aby uczestniczyć w świętej Ofierze.

Liturgia Kościoła chce gromadzić wiernych jako circumstantes – zebranych wokół ołtarza. Nie jednak w sensie geometrycznym, lecz duchowym.

Wszędzie tam, gdzie wierzący otwierają swe serce na tajemnice Liturgii, muszą oni sobie uświadomić, że nie są w niej jedynie „gośćmi i przybyszami“, że ich powołaniem nie jest jedynie być świadkami tego, co na ołtarzu poprzez tajemnicze modlitwy i ryty czyni za pośrednictwem kapłana sam Chrystus. Muszą zrozumieć, że ma tu miejsce nie tylko Ofiara Chrystusa, lecz także Ofiara, którą sam Chrystus chce sprawować wraz z Kościołem, jako Najwyższy Kapłan na czele swojego kapłańskiego Ludu. On chce włączyć w tę Ofiarę wszystkich wierzących z ich obowiązkami i troskami, z ich walkami i cierpieniami. Jest to Ofiara, w której Chrystus prowadzi świat do Ojca Niebieskiego – aż po dzień, w którym Bóg będzie wszystkim we wszystkich (1 Kor 15, 28).   

Jakże święta chluba musi wypełniać serca tych, którzy takiemu pouczeniu Kościoła się poddali. Szczęśliwa świadomość: Oto już teraz zostaliśmy włączeni do Królestwa Bożego. Ta świadomość musiała wielokroć bardziej umocnić ich wiarę, aniżeli wiele słów racjonalnych nauk. Była to bowiem święta radość, przedsionek i przedsmak Nieba.

Zapewne największym sukcesem kościelnego duszpasterstwa są uratowane dusze, które prowadzone przez życie przynajmniej w godzinie śmierci odnajdują drogę zbawienia i w ten sposób osiągają swój cel. Jest jednak rzeczą większą i godniejszą chrześcijańskiego powołania, gdy Kościół spełnia to swoje właściwe zadanie jeszcze tu na ziemi i prowadzi Lud Boży do świętej radości spotkania we wspólnym wychwalaniu Boga. Aby – jak to święty Paweł opisuje powołanie Ludu Bożego – ogłaszać dzieła potęgi tego, który nas wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (1 P 2, 9).

Żywo świętowana Liturgia była poprzez wieki najważniejszą formą duszpasterstwa.

Tytuł oryginału: "Seelsorge als Schlüssel der Liturgiegeschichte"

Źródło: Godzina czytań z 8. Niedzieli Zwykłej, niemieckojęzyczne wydanie Brewiarza.

Tłumaczenie moje własne.