Kim był Jezus z Nazaretu? Kim był Jezus Chrystus?
Wbrew temu, co zwykle bierzemy za oczywistość, są to dwa różne pytania. W pierwszym chodzi o Jezusa jako postać historyczną - wszystko zatem, co da się powiedzieć o Jezusie w zgodzie z metodą historyczną. W drugim chodzi o Jezusa, którego spotkali, doświadczyli i przeżyli jego pierwsi zwolennicy.
W XVIII wieku powstało pojęcie "Jezus historyczny". Chodziło o naukową próbę pokazania, co w sensie historycznym można powiedzieć o Jezusie. Rozróżniano między "Jezusem historii, Jezusem sprzed Zmartwychwstania" oraz "Jezusem Chrystusem, Jezusem wiary, po Zmartwychwstaniu".
To rozróżnienie się zrelatywizowało i dzisiaj chodzi bardziej o "jedność fenomenu Chrystusa" (niem. Christusgeschehen, Christusereignis; ang. Christ event).
Ciekawym odkryciem tych naukowych zabiegów jest fakt, że Jezus był bardzo tradycyjnym żydem, a rodzina, w której dorastał, była wręcz konserwatywna. Przykładowym potwierdzeniem tego faktu są imiona w jego rodzinie (Ebner). Ojciec i Matka noszą imiona związane z wielkimi historycznymi wydarzeniami (wyjście z Egiptu: Miriam; dwanaście pokoleń Izraela: Józef). Także bracia Jezusa noszą takie imiona: Jakub, Józef, Juda i Szymon (por. Mk 6, 3).
Jezus jest więc wpisany w Judaizm swojego czasu. Błędnym wydają się bardzo powszechne przekonania, że Jezus był nastawiony antyjudaistycznie, że chciał Judaizm przezwyciężyć. Jezus chciał Judaizm odnowić, ale nie obalić. Konsekwencją tych odkryć jest zajmowanie się historią i kulturą Judaizmu. Bogate źródła z okresu od 200 roku przed Chr. do 100 roku po Chr. oddają obraz świata, w którym Jezus się urodził, wychował, żył, działał i zmarł. Co ciekawe, tego malutkiego obszaru swego życia i działalności nigdy za życia nie opuścił.
Wbrew temu, co zwykle bierzemy za oczywistość, są to dwa różne pytania. W pierwszym chodzi o Jezusa jako postać historyczną - wszystko zatem, co da się powiedzieć o Jezusie w zgodzie z metodą historyczną. W drugim chodzi o Jezusa, którego spotkali, doświadczyli i przeżyli jego pierwsi zwolennicy.
W XVIII wieku powstało pojęcie "Jezus historyczny". Chodziło o naukową próbę pokazania, co w sensie historycznym można powiedzieć o Jezusie. Rozróżniano między "Jezusem historii, Jezusem sprzed Zmartwychwstania" oraz "Jezusem Chrystusem, Jezusem wiary, po Zmartwychwstaniu".
To rozróżnienie się zrelatywizowało i dzisiaj chodzi bardziej o "jedność fenomenu Chrystusa" (niem. Christusgeschehen, Christusereignis; ang. Christ event).
Ciekawym odkryciem tych naukowych zabiegów jest fakt, że Jezus był bardzo tradycyjnym żydem, a rodzina, w której dorastał, była wręcz konserwatywna. Przykładowym potwierdzeniem tego faktu są imiona w jego rodzinie (Ebner). Ojciec i Matka noszą imiona związane z wielkimi historycznymi wydarzeniami (wyjście z Egiptu: Miriam; dwanaście pokoleń Izraela: Józef). Także bracia Jezusa noszą takie imiona: Jakub, Józef, Juda i Szymon (por. Mk 6, 3).
Jezus jest więc wpisany w Judaizm swojego czasu. Błędnym wydają się bardzo powszechne przekonania, że Jezus był nastawiony antyjudaistycznie, że chciał Judaizm przezwyciężyć. Jezus chciał Judaizm odnowić, ale nie obalić. Konsekwencją tych odkryć jest zajmowanie się historią i kulturą Judaizmu. Bogate źródła z okresu od 200 roku przed Chr. do 100 roku po Chr. oddają obraz świata, w którym Jezus się urodził, wychował, żył, działał i zmarł. Co ciekawe, tego malutkiego obszaru swego życia i działalności nigdy za życia nie opuścił.
